Pacyfizm

Pacyfizm 
Ruch społeczno-polityczny dążący do pokoju, potępiający wszelkie wojny (a także przygotowania do nich) bez względu na ich przyczyny. Pacyfiści domagają się ustanowienia trwałego pokoju między narodami. Chcą, by wszelkie konflikty rozwiązywane były zgodnie z literą prawa międzynarodowego bez uciekania się do użycia sił zbrojnych. Znamienny dla pacyfizmu jest jednolity stosunek do każdej z wojen: i tej agresywnej, i tej obronnej, i tej narodowowyzwoleńczej - każda jest potępiana. Pacyfizm jest niemal tak stary, jak wojny. Pierwsze pisane wzmianki o nim pojawiły się już w starożytnej Grecji, np. w komedii Arystofanesa Lizystrata, opisującego zmowę kobiet, które postanawiają odstawić swoich mężów od łoża do czasu, aż ci zawrą między sobą pokój.
Współcześnie pacyfizm jest kojarzony z ruchem hippisowskim, który zaktywizował się na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku w USA, głównie pod wpływem przeprowadzonych przez Stany Zjednoczone interwencji zbrojnych w krajach Dalekiego Wschodu. Hippisi propagowali palenie książeczek wojskowych, odmawiali stawienia się w jednostkach wojskowych i uprawiali inne formy biernego oporu. Nieodłącznym symbolem pacyfistów tych czasów stała się pacyfka.
Politycznie obecnie pacyfizm związany jest najczęściej z ruchami lewicowymi, często z tzw. zielonymi.
Najsłynniejszymi propagatorami pacyfizmu byli Albert Einstein, Lew Tołstoj, hrabia Bertrand Russell, Jean Jaurès, Mahatma Gandhi, Martin Luther King i John Lennon - co znamienne,czterej ostatni zostali zastrzeleni w zamachach.
Pacyfa
 Pacyfa (Pacyfka, do lat 60.-tych Pacyf) – symbol pacyfizmu, znak pokoju, zaprojektowany najprawdopodobniej przez lub na zlecenie lorda Bertranda Russella. Po raz pierwszy użyty w tym charakterze 1958 podczas demonstracji przed brytyjskim centrum rozwoju broni atomowej Aldermaston.
W czasie II wojny światowej odwrócona pacyfka była znakiem rozpoznawczym 4 Dywizji Pancernej Wehrmachtu.[potrzebne źródło]
Znak ten powstał jako symbol ruchu Campaign for Nuclear Disarmament (kampania na rzecz rozbrojenia nuklearnego). Pierwsza fala CND zaistniała już w latach 50. XX wieku i ruch ten trwa do dziś, postulując rozbrojenie atomowe, jak również neutralizację broni chemicznej i biologicznej[potrzebne źródło].
Twórcą tego znaku był brytyjski projektant Gerald Holtom, który wykorzystał do tego celu alfabet sygnalizacji chorągiewkowej (alfabet semaforowy), którym niegdyś posługiwali się marynarze: na kole umieścił litery N i D tego alfabetu (Nuclear Disarmament – rozbrojenie nuklearne)[potrzebne źródło].
Jednak wielu ludzi stawia sobie za pierwowzór pacyfy inne przedmioty i symbole. I tak zauważyć można, że wewnętrzne linie tworzą symbol runy wyrd – symbolizującej przeznaczenie, związanej z żywiołem Ziemi. Może też być formą krzyża, przypomina zwłaszcza krzyż celtycki. Również brana jest pod uwagę opcja rakiety balistycznej lub bombowca (np. B-52) na znaku zakazu.
Brytyjski ruch CND przejawiał się w przeróżnych formach, zmieniając się przez lata i rozrastając do postaci ruchu globalnego. Podtrzymując odwieczne idee ruchu pokoju, zapoczątkował "modę na pokój".
Symbol został zaadaptowany w latach 60. przez ruchy i organizacje antywojenne oraz następnie szeroko zakorzenił się wśród wywodzącej się z tamtych idei mody amerykańskich hippisów. Symbol jako znak pokoju, wraz z hasłem make love, not war (czyń miłość, nie wojnę), zaadaptował się na stałe i wykorzystywany był później przez kolejne liczne młodzieżowe grupy społeczne.

Anton Szandor LaVey, twórca współczesnego Kościoła Szatana, uważa ten symbol za znak od wieków wykorzystywany przez satanistów, którzy widzą w nim odwrócony do góry nogami i złamany krzyż, mający być symbolem klęski  chrześcijaństwa.